Diakonem stałym w łacińskim Kościele katolickim może zostać:
• mężczyzna nieżonaty, który ukończył dwudziesty piąty rok życia;
• mężczyzna żonaty, który ukończył trzydziesty piąty rok życia, co najmniej 5 lat żyje w małżeństwie i uzyskał zgodę żony.

Ponadto kandydat musi być bierzmowany i wolny od nieprawidłowości wymienionych w kanonie 1041 Kodeksu prawa kanonicznego:

„Do przyjęcia święceń nieprawidłowymi są:

• kto podlega jakiejkolwiek formie amencji lub innej chorobie psychicznej, na skutek której — po zasięgnięciu opinii biegłych — jest uważany za niezdolnego do właściwego wykonywania posługi;
• kto popełnił przestępstwo apostazji, herezji lub schizmy;
• kto popełnił dobrowolne zabójstwo albo spowodował spędzenie płodu, gdy skutek nastąpił, oraz wszyscy pozytywnie współdziałający;
• kto poważnie i z rozmysłem zranił siebie lub innego albo usiłował odebrać sobie życie;
• kto wykonał akt święceń zarezerwowany mającym święcenia biskupie lub prezbiteratu, albo nie mając tych święceń, albo nie mogąc go wykonać na skutek zakazu wynikającego z jakiejś kary kanonicznej deklarowanej lub wymierzonej”.

Święcenia mogą być udzielone po zakończeniu przez kandydatów trzyletniego okresu formacji (do rozpoczęcia wymagana matura). Okres formacji może być dłuższy w przypadku podjęcia przez kandydata magisterskich studiów teologicznych.

Do święceń w naszej Archidiecezji dopuszcza się mężczyzn zasadniczo przed ukończeniem 55 roku życia. Nasz ośrodek nie formuje nieżonatych kandydatów, którzy nie ukończyli 35 roku życia.